കാഴ്ച

യാത്രയിൽ   എപോഴാണ്   ആ   കെട്ടിടം   ശ്രദയിൽപെട്ടതെനോർമയില.   പണ്ടെന്നോ   കേട്ടുമറന്ന 


മുത്തശ്ശികഥകളിലെ   യക്ഷികളുടെ   പ്രതികാരതിനിരയായ   ഇല്ലാത്തിന്റെ   അവശിഷ്ടങ്ങൾ 


പോലെ,    അതുമല്ലെങ്കിൽ   ഈ   യക്ഷികൾ  കൂട്ടമായും  ഒറ്റയ്കുമൊക്കെ   സ്വയിര്യ  വിഹാരം 


നടത്തുന്ന   ഇടിഞ്ഞു   പൊളിഞ്ഞ   കെട്ടിടം!   


അങ്ങനെ ഒരു look  ഒക്കെ  ഈ  കെട്ടിടത്തിനുമുണ്ടായിരുന്നു.
  

മേൽകൂരയില്ലാത്ത   ഏതാനും   ചുവരുകൾ   പൂർത്തിയാവാത്ത   ഏതോ   സ്വപ്നത്തിൻറെ   


ഭാരവും   പേറി   വല്ലാത്ത   തളർച്ചയോടെ   നിൽക്കുന്നു.   പച്ചപ്പിൻറെ   ലാഞ്ചന  


 പോലുമില്ലാത്ത   നീളൻ   പുല്ലുകൾ  അഹങ്കാരത്തോടെ  തലയുയർത്തിപ്പിടിച് 


കൂടെത്തന്നെയുണ്ട്. ചുറ്റുമുണ്ടാവുന്ന മാറ്റങ്ങളോനും ശ്രെദികാതെ ആ ചുവരുകളും 


നീളൻ പുല്ലുകളും സദാ കലഹിച്ചുകൊണ്ടിരികുകയനെനു  തോനുന്നു. എന്തിനേറെ 


കാറ്റിനെപൊലും അവ വകവെകാറില്ല. പിനീടെപോഴോ ഏതോ കാഴ്ച്ചയിൽ എനിക്ക് 


തോനി ആ കെട്ടിടം ആരുടെയോ ഒരു സ്വപ്നം ഏതോ ഒരു ചുവപ് നാടയിൽ കുടുങ്ങി 


കിടകുനതാനെനു. ഇതു ഇരുപതാം നൂടാണ്ടായതിനാലും യക്ഷികഥകൾക് 


വല്യ  scope  ഇല്ലാത്തതിനാലും  രണ്ടാമത്  പറഞ്ഞതാകാം  ശരിയെന്ന  നിഗമനത്തിൽ 


ഞാൻ  എത്തി.  എങ്കിലും യാത്രയിലെപ്പോഴും ആ സ്ഥലം ഏന്നെ വിശാലമായി 


ചിന്തിക്കാൻ  പ്രേരിപ്പിചുകൊണ്ടിരുന്നു. കാരണം മുത്തശ്ശികഥകളെ ഞാനെനും അത്ര 


മേൽ സ്നേഹിക്കുന്നു

ഗീതയുടെ സന്ദേശം

സംഭവിച്ചതെല്ലാം  നല്ലതിന്, സംഭവികുനതെല്ലാം   നല്ലതിന്,

ഇനി സംഭവികുനതും  നല്ലത്, നഷ്ടപെട്ടതോർത്ത്  എന്തിനു  ദു:ഖികുന്നു?

 നഷ്ടപെടതെന്തെങ്കിലും  നീ   കൊണ്ടുവന്നതാണോ?

നശിച്ചതെന്തെങ്കിലും  നീ സൃഷ്ടിച്ചതാണോ? 

 നീ  നേടിയതെല്ലാം

നിനക്ക്  ഇവിടെനിനും  ലഭിച്ചതാണ്.

നിനകുള്ളതെല്ലാം  ഇവിടെനിന് നേടിയതാണ്.  

ഇന്നു നിനകുള്ളതെല്ലാം  ഇന്നലെ

മറ്റരുടെതോ ആയിരുന്നു.

നാളെ അത് മറ്റരുടെയോ ആകും.

മാറ്റം പ്ര കൃതി  നിയമമാണ് .

പൂമര തണലും  എലഞ്ഞിമര ച്ചോടും വല്ലാതെ മാറിപോയി.

 ആ നെല്ലിമരം അവിടെയെങ്ങും  കണ്ടതേയില്ല .

എന്തിനേറെ എലഞ്ഞിമരതിൽ പതിവായി കാണാറുള്ള

ചൊറിയാൻ പുഴുകളും ഇപോഴില്ല.

 കുറുകി കുറുകി നടക്കുന്ന അമ്പല പ്രാവുകളും എങ്ങോ പോയി.

എല്ലാം വല്ലാതെ മാറിപോയി.